Anaaaaaaaaaaa ne kadar da çok olmuş yazmayalı ! Merak etmeyin yaşıyorum, yaşadığımı hissederek hemde. Uzun zamandır planladığım fakat bir türlü uyduramadığım yıllık iznime çıktım. Özleyerek ve nefes alarak geri döneceğimi bildiğim üzere de en uzağa gittim yine. Havanın sürekli güneşli olduğu hatta bulunduğum 2 hafta içinde 33derecelerde güneşlenme ve okyanusa girme lüksünü gerçekleştirdiğim biryere uçtum. Benim için alışkanlık haline gelen California'nın Sandiego sahillerinde kumlara bastım ve geri döndüm.
Yolculuk fazla uzun sürdüğü için, her gidişimde bu sefer dönemeyeceğim herhalde diyerek herkesle helalleşiyorum, arkamda yapılacak iş bırakmıyorum fakat hayatımın en güzel ve korkusuz günleri tek başına çıktığım o amerika yolculuklarında yaşanıyor. Çünkü başınıza ne gelirse gelsin kendiniz olarak halletmek zorundasınız işte buda benim en belirgin özelliğim olduğu için dahada güçlenmeme vesile oluyor. Çok şükür yine evimde ailem ve sevdiklerimleyim.
Cumartesi Santa Monica sahillerinde yemek yedikten sonra LosAngeles-İstanbul 13-14 saatlik yolculuğun arkasından pazar akşam 6'da havalimanına indim. Yani 10 saat geriden gelen zaman farkına eklediğim uzun uçuştan sonra yapılabilecek en manyakça şeyi yaparak arabadan caddebostanda inip , yüzbinler eşliğinde Şampiyonluk kutlaması yapan takım otobüsünü yakalayıp birde stada kadar yürümem ve çıkışta yine tek başıma gece yarısı eve dönmem ne denli bir arıza olduğumu kanıtlar nitelikteydi. Herhangi bir jetlag hissine kapılmadan bu sabah işimin başında olmam, herkes tarafından çok özlenip karşılandığım için bütün biriken işleri hızlıca yapabilecek güçte hissetmem ise bugün için resmen bir mucize. Anlatılacak ve paylaşılacak çok resim var. Bu haftayı ayrıntılara ayırıyor ve güneşli havayla başladığım bugünün devamının da çok güzel olmasını diliyorum. Şimdi işlerimin başına dönüyorum ama kaldığımız yerden, ''İşte geldim burdayım, ben bu işte ustayım'' diyorum...
Mutlu kalalım :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder